In de zes jaar dat Felix Ong (1982) werd opgeleid als arts kreeg hij precies een
halve dag een verpleeghuis te zien. Collega Sander de Haas (1994) herkent dat
beeld. ‘Ik wist niks van ouderengeneeskunde want daar ging het in de opleiding
niet over.’ Toch vonden beiden hun weg naar Sevagram. Om precies te zijn: naar
Plataan, de kliniek voor geriatrische revalidatie in Heerlen.
artsen met empathie
dat is hier niet’, zegt Felix. ‘Het is ook goed om te weten hoe
iemand woont en wat er voor nodig is om iemand weer thuis
te laten wonen. Hoe ziet zijn sociaal netwerk eruit? Wat heeft
iemand vroeger gedaan? Daar vraag je hier eerder naar
dan in het ziekenhuis. Daar ken je patiënten alleen van de
klachten. Behandeling is niet altijd beter voor de kwaliteit
van leven. Je moet een afweging maken. Ja dat is soms wel
moeilijk, maar je doet dat niet alleen, je betrekt de patiënt
en familie erbij, het behandelteam, het zorgteam. Iedereen
kan zijn visie op geven en uiteindelijk hakken wij als arts de
knoop wel door maar het is weloverwogen gezamenlijke
beslissing.’
Gebroken heup
‘We moeten als arts niet denken dat we iedereen kunnen genezen’,
vult Sander aan. Neem het voorbeeld van iemand die
valt en zijn heup breekt. Die gaat naar het ziekenhuis, de orthopeed
zet er een nieuwe heup in en de patiënt komt terug
met nieuwe heup. Nee, dan is het probleem niet opgelost,
dan begint het pas. Dat is ook de uitdaging in de revalidatiezorg,
je moet rekening houden met heel veel aspecten.’
Vooral empathie is een belangrijk aspect van hun werk. Felix:
‘Hoe vertel je dingen, hoe formuleer je dingen daar moet
je heel goed op letten. En dat moet je van nature wel een
beetje in je hebben. Als je dat vermogen niet van jezelf hebt,
Sander: ‘De cultuur in een ziekenhuis sprak me niet zo aan. Ik
wilde de mensen beter leren kennen, vandaar mijn aanvankelijke
interesse om huisarts te worden. Nu ben ik helemaal
op mijn plek, ik voel me als een huisarts in het verpleeghuis.’
Felix wilde uroloog worden. Hij werkte een fl ink aantal jaren
als basisarts in het ziekenhuis op de afdelingen chirurgie
en urologie. ‘Een specialist moet heel veel wetenschappelijk
onderzoek doen en dat lag mij niet zo. Bovendien had ik het
gevoel dat ik eerder ziektebeelden behandelde dan mensen.
Vaak was het pingpongen met patiënten tussen specialismen:
deze patiënt hoort niet bij ons maar bij jullie. Ik miste
vooral het sociale aspect van de gezondheidszorg.’
Werken in de geriatrische revalidatiezorg
Sander begon in de geriatrische revalidatiezorg in de Plataan.
‘Dat is anders dan een verpleeghuis, maar je kijkt vanuit
alle aspecten naar hoe je iemand beter kunt laten functioneren.
Het is soms belangrijker dat iemand met beperkingen
goed kan functioneren dan dat je zijn ziekte bestrijdt. Je
kijkt hoe je iemand weer veilig naar huis kunt laten gaan met
een kleine beperking. Bij Sevagram is alles onder een dak
dus de lijntjes zijn kort.’
Samen met de patiënt en diens familie
‘In het ziekenhuis moest je je verhaal in tien minuten kwijt,
dan zak je door het ijs hier.’
Als Sander en Felix samen een lijst
moeten samenstellen met meest voorkomende
werkzaamheden dan staat
visites maken op de afdeling bovenaan
de lijst. De klachten zijn enorm verschillend,
van huidafwijking tot koorts.
Van medische zaken tot gesprekken
over gedrag. Vaste prik is het overleg
met het behandelteam. En daarnaast
kan je met je handen werken, kleine
ingrepen doen, dingen wegsnijden.
Sander: ‘Wat ik zelf heel belangrijk
vind is om even bij een patiënt langs
te gaan en een praatje maken over
hoe de week is geweest. Daar maak ik
graag tijd en ruimte voor. Ik wil ze niet
alleen maar spreken als er een acuut
probleem is.’ Felix: ‘Voorwaarde is wel
dat alles op orde moet zijn wil je die
ruimte hebben.’
Sander: ‘Soms heeft een bewoner zelfs
meer baat bij een praatje dan dat je
hem met een medische klacht helpt.’
Sev a gr am . ..
leeft! MAASTRICHT
21